Մոտ կես տարի էր ինչ բաժանվել էի։ Ամուսնուս արդեն տանել չէի կարողանում ու շաաատ ուրախ էի, որ վերջապես ազատ եմ ու հոգուս մեջ անդորր էր։ Մայրս, ի տարբերություն ինձ, շատ ծանր տարավ մեր բաժանումը։ Նրա միակ մխիթարանքն այն էր, որ դեռ երեխա չէինք հասցրել ունենալ։ Ես էլ դրա համար Աստծուն փառք եմ տալիս, որ այդպես դասավորվեց։ Իհարկե բաժանված լինելը կես տարի առաջ կույս եղած աղջկա համար պատիժ է։ Բայց հավատացեք այդպես ավելի լավ է, քան գիտակցել, որ ամբողջ կյանքդ այդպիսի երկերեսանի դավաճան մարդու հետ պետք է ապրես։
Մայրս ակտիվ կերպով տղամարդ էր փնտրում, որ ամուսնացներ ինձ, դրա համար ամեն բան մոգոնում էր։ Բայց ես դեռ ոչ մի բան չէի ուզում ձեռնարկել։ Այդ աստիճան ազատագրված էի զգում ինձ։ Մի օր երբ մայրս պլանավորել էր ինձ ուղարկել բարեկամներից մեկի տուն, որ ինձ այնտեղ «նայեին»… իսկ ինձ այդ միտքն այդ պահին զզվելի էր թվում ու արդեն մտածում էի, որ նոր թակարդ եմ ընկնելու, որոշեցի հիվանդ ձևանալ։ Երևի շատ էի ջանք գործադրել, այդ պատճառով մայրս ստիպեց շտապ գնալ բժշկի։ Միասին տաքսիով իջանք հիվանդանոց, գրանցվեցի ու արդեն մնում էր սպասել իմ հերթին։ Մայրս աշխատանքի էր շտապում, դրա համար չսպասեց։ Ես էլ մտածում էի մտնելու եմ ի՞նչ ասեմ, միգուցե թողնեմ դուրս գամ։ Բայց պասիվությունս պսակվեց նրանով, որ իմ հերթը հասավ։
Երբ մտա սենյակ, տեսա բժշկին, ով կլիներ մոտ 30 տարեկան։ Բարետես տղամարդ էր՝ հագին սպիտակ խալաթ։ Առաջարկեց նստել, միաժամանակ ինչ-որ նշումներ անելով նախորդ հիվանդի քարտում։ Ես նստեցի, հարցրեց ինչի՞ց եմ գանգատվում և նայեց ինձ։ Դե ես ներկայացրեցի նրան իմ հորինված հիվանդության ախտանիշները, բայց երևի այնքան անհեթեթ բաներ ասացի, որ նա գլխի ընկավ ինչ ինչոց է։ Կանգնեց, մոտեցավ և սկսեց չափել ճնշումս։ Ես նայում էի նրա սպիտակ խալաթին և գուշակում, թե երբ կավարտվի իմ այցելությունը բժշկին։ Նա փայտիկ վերցրեց և խնդրեց երկար աաա ասել։ Արեցի, նայեց կոկորդս։ Հետո ասաց, որ պետք է թոքերս լսի։ Եվ որ ես պետք է հանեմ իմ շորը։
Անցա վարագույրի հետև ու հանում էի շորս, երբ լսեցի, ոնց ասեց կրծքկալն էլ հանեք և քայլելով մոտեցավ դռանն ու կողպեց։ Չհամարձակվեցի հակաճառել, որովհետև ես չէի կարող մեղադրել բժշկին ավելորդության մեջ, քանի որ ինքս չգիտեի ինչքանով է նրա աշխատանքին օգնելու մարմնիս վերևի հատվածի լրիվ մերկ լինելը։
Ձեռքերով ծածկելով կրծքերս դուրս եկա։ Ասեց որ նստեմ սեղանի մոտի աթոռին այն կարծես հեծնելով, որպեսզի հենվեմ աթոռի թիկնային մասին։ Արեցի ոնց ասեց։ Հետո սկսեց լսել թոքերս։ Միայն ասում էր խորը շնչի, ես էլ շնչում էի։
Մի պահ երկու ձեռքը դրեց թիակներիս ու խնդրեց ասեմ աաա… Նրա ձեռքերը այնքան նուրբ էին ու տաք։ Միջովս հոսանք անցավ։ Խնդրեց պտտվեմ դեմքով իր կողմ։ Նկատեց որ դանդաղում եմ, դրա համար էլ ասեց, որ կմրսեմ, պետք է արագացնել։ Վեր կացա ու նստեցի աթոռին։ Նա էլ աթոռ դրեց իր համար ու նստեց դիմացս։
Ես ինձ այնպես էի զգում, ասես շուտով տրվելու էի այդ գեղեցկադեմ երիտասարդ բժշկին։ Ձեռքերս բռնեց ու ազատեց կրծքերս։ Երկու ձեռքս դրեց ծնկներիս, ասես խելացի աշակերտուհի լինեի։ Իմ փարթամ կրծքերը նրա դիմաց էին։ Մոտեցրեց սառը գործիքը, որ լսի սիրտս։ Ասեց կուրծքս խանգարում է, պետք է մի փոքր վերև բարձրացնել ու չսպասելով իմ կողմից որևէ արձագանքի, մի ձեռքի ափով հենարան սարքելով բարձրացրեց կուրծքս վեր։ Հալվում էի, ոտքերիս արանքում հրավառություն էր։ Ակամայից կրծքերիս պտուկները սեղմվեցին ու դուրս ցցվեցին։ Սիրտս բնականաբար արագ էր աշխատում, նա նկատեց դա ու ասաց, որ իմ մոտ հաճախասրտություն կա, որ իրոք հիվանդ եմ և պետք է բժշկի ինձ։ Հանեց գործիքը ականջներից, դրեց սեղանի վրա ու մոտ նստեց ինձ։ Աչքերս փակեցի, նա սկսեց կրծքերս շոյել։ Ես ուղղակի չկայի, այնքան անսովոր էր ու հաճելի։ Արդեն ներքևում չգիտեմ ինչ էր կատարվում, ցայտաղբյուրի նման հաճույք էր հոսում։ Երբ նա սկսեց պտուկներս համբուրել աչքերս բացեցի։ Այդ զգացողությունը…այնքան հրաշալի էր։ Այդ հպումները շուրթերով, այդ համբույրները…Հետո ասաց, որ բուժումը միանգամից չի լինելու, անհրաժեշտ կլինեն մի քանի այցեր, որ ամբողջությամբ ապաքինվեմ։ Ես մեռնում էի հաճույքից։ Նա իրան այնքան հանգիստ էր պահում, կարծես արտառոց ոչինչ չի պատահել։ Հետո վերցրեց սանտիմետրային ժապավենն ու չափեց կրծքավանդակիս շրջագիծը։ Այդ ամենը վերածվում էր հաճելի խաղի։ Չէի ցանկանում, որ դադարեր։ Ինձ երեխայի նման գրկեց, տարավ սեղանիկի վրա պառկացրեց։ Ասաց, որ ավելի խորը հետազոտություններ են պետք։ Ու հանեց վրայիցս շալվարը։ Չէի դիմանում արդեն, ուզում էի որ ինձ արագ տիրեր։ Վրայիցս իջացրեց ներքնաշորս ու սկսեց զննել ոտքերիս արանքը։ Խորը շնչում էի, երբ նա մերկացրեց իր առնանդամը ու դրեց փորիս վրա։ Գժվելու բան էր։ Փոքր բարձը օգնեց, որ դնեմ գլխիս տակ ու ասաց, որ այդպես ես կարող եմ անձամբ հետևել բուժման պրոցեսին։ Արձակեց իր խալաթի ու վերնաշապիկի կոճակները՝ մերկացնելով իրանը ու շոյեց ազդրերս։ Ես սկսեցի տնքալ։ Ներքևս շատ զգայուն էր։ Ինձ թվում էր եթե անգամ դիպիչի մի պահ, ես օրգազմ կապրեմ։ Շոյանքների հետ հանկարծ հետ գնաց ու ներհրեց անդամը իմ մեջ։ Հաճույքից խելագարվեցի։ Ասեցի արագ բուժի, արաագ։ Բժիշկը բուժում էր ինձ արագորեն, շատ արդյունավետ ։) երբեք չեմ մոռանա այդ պահը։ Մեջս այնքան վառ զգացողություններ կային։ Ամեն շարժման հետ տնքում էի ու զգում, որ շուտով գալու է պահը։ Երբ բուռն օրգազմի հասա, մարմինս ցնցվում էր։ Զգում էի մենակ ոնց էր պահել ինձ, որ սեղանից վայր չընկնեմ։ Մեջս լրիվ սերմ էր լցվել։ Նստացրեց, համբուրեց շուրթերս, ասաց որ համբերեմ մինչև մաքրի ինձ։ Անձեռոցիկներով սրբեց ներքևս ու ասաց, որ գամ բուժումը շարունակելու մեկ շաբաթից։ Ես ինձ զգում էի շատ-շատ բավարարված, օգտագործված ու շահած, տիրված ու խնամված։ Ոչ մի անհանգստության նշույլ չկար։ Դա միանշանակ այդ բժշկի շնորհքն էր։ Դուրս եկա ու երերալով հասա տուն։ Երկաաար քնեցի, երբ մայրս եկավ, ասեցի, որ բժիշկն ասաց ամեն ինչ կարգին է, անհանգստանալու բան չկա ու ասեցի, որ կցանկանամ հանդիպել այն տղամարդու հետ, որ այսօր չստացվեց։ Չգիտեմ ինչու այդպես ասացի, բայց ասացի շատ հանգիստ ու վստահ։ Ահա և իմ պատմությունը, իմ արկածը, որ դժվար էլ երբևէ կրկնվի։